Η ιστορία μιας γνωστής ελληνικής οικογένειας: η φυγή από την Κωνσταντινούπολη λίγο πριν την καταστροφή και η δύσκολη προσφυγική ζωή στο Παρίσι, μέσα από το ιδιόμορφο βλέμμα της Ζιζέλ Πράσινος.
Μια ιστορία που ο συγγραφέας της ζει μια πρώτη φορά, παιδί και νεαρή κοπέλα, στην πραγματικότητα ως ήρωάς της, και μια δεύτερη, πιο έντονα από την πρώτη, στη μνήμη της, ως μεσήλικας αφηγητής της.
Χάρη στη μνήμη και μέσω της αφήγησης η κάθε στιγμή της ιστορίας βιώνεται ταυτόχρονα και ως παρελθόν και ως μέλλον. Γιατί το παρόν του ήρωα είναι το παρελθόν του αφηγητή, και το παρόν του αφηγητή είναι το μέλλον του ήρωα της ιστορίας. Κι έτσι ο χρόνος καταργείται. Η μνήμη αναστέλλει την πάροδό του και η αφήγηση (δηλαδή η τέχνη) τον νικά, αφού μπορεί και επαναφέρει συνεχώς τον συγγραφέα-αφηγητή - ήρωα στην παιδική του ηλικία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]