«Το λεξιλόγιο της ψυχανάλυσης» είναι κείμενο δύσκολο και απαιτητικό. Δεν είναι ούτε λεξικό ούτε εγκυκλοπαίδεια. Δεν παίζει ρόλο μεσολαβητή ανάμεσα στο σώμα της φροϊδικής θεωρίας και τον αναγνώστη που αναζητεί ένα είδος σύνοψης ή εισαγωγής. Η ενδεχόμενη λεξικογραφική, εγκυκλοπαιδική, ακαδημαϊκή ή παιδαγωγικο-πανεπιστημιακή του διάσταση, την οποία επιζητά ίσως ο αμύητος αναγνώστης, περνά σε δεύτερη μοίρα, σε σύγκριση με τη διάσταση κριτικής ανάγνωσης, και μάλιστα γονιμοποίησης της σκέψης του Φρόιντ, όπως αυτή ξετυλίγεται μέσα από τη συστηματική ανάγνωση του συνόλου των κειμένων του. Βέβαια, το κάθε λήμμα περιλαμβάνει έναν αυστηρό, περιεκτικό ορισμό του καθενός από τους τριακόσιους περίπου όρους που ανθολογούνται στο «Λεξιλόγιο», καθώς και μια ιστορική παρουσίαση. Το κυρίως όμως άρθρο συνίσταται σε μια κριτική ανάλυση του όρου, η οποία προϋποθέτει ένα ελάχιστο εξοικειώσεως με τη φροϋδική μεταψυχολογία και με την κλινική και θεωρητική σκέψη που τη συνοδεύει. Το κείμενο παίρνει θέση μέσα στο πεδίο των παράλληλων ή αλληλοσυγκρουόμενων ρευμάτων που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη ψυχανάλυση. [...]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]