Η ψυχανάλυση έχει πλέον πεθάνει, ή μήπως πρέπει να ερμηνεύσουμε τις συχνές επιθέσεις που δέχεται για τα θεωρητικά της «σφάλματα» και τις κλινικές της «απάτες» ως ενδείξεις για την ανθεκτικότητά της; Σε αυτό το δοκίμιο ο Slavoj Zizek υπερασπίζεται με πάθος τον Λακάν και αποδεικνύει ότι η ψυχανάλυση εξακολουθεί να είναι ηθικά επίκαιρη. Παραδοσιακά, η ψυχανάλυση υποτίθεται ότι έδινε στον ασθενή τη δυνατότητα να υπερβεί τα εμπόδια που περιόριζαν την πρόσβαση στη «φυσιολογική» σεξουαλική απόλαυση. Σήμερα, όμως, βομβαρδιζόμαστε συνεχώς και από παντού με διαφορετικές εκδοχές της ίδιας επιταγής: «Απολαύστε!». Ο Λακάν μας υπενθυμίζει ότι ο λόγος της ψυχανάλυσης είναι ο μοναδικός στον οποίο μας επιτρέπεται να μην απολαμβάνουμε. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]