Ο μύθος και η ιστορία, το όνειρο και η πραγματικότητα, η Αλβανία των προγόνων και η σημερινή Αλβανία στοιχειώνουν πάντα το έργο του Ισμαήλ Κανταρέ. Το τελευταίο του μυθιστόρημα δεν αποτελεί εξαίρεση. Δέκα χρόνια μετά την κατάρρευση του αλλόκοτου κομουνισμού, ενώ οι φοιτητές διαδηλώνουν φωνάζοντας «Κάτω ο λαός!» κι ενώ οι αντιπροσωπείες του Συμβουλίου της Ευρώπης έρχονται και πάνε, κάποιοι ληστεύουν μια τράπεζα σε μια κωμόπολη χαμένη στην επαρχία, ένα αστυνομικός επιθεωρητής δολοφονείται για λόγους βεντέτας: η χώρα διστάζει ακόμη ανάμεσα στην εφαρμογή του πανάρχαιου εθιμικού κώδικα και την αυστηρή νομοθεσία ενός σύγχρονου κράτους δικαίου...
Πάνω σ` αυτό το φόντο μιας μοναχικής χώρας πλέκεται η παθιασμένη κι αισθησιακή ερωτική ιστορία ενός ζωγράφου και του μοντέλου του. Ο ζωγράφος πασχίζει να προσαρμοστεί στα ήθη της εποχής όπου η παντοδυναμία του χρήματος αντικαθιστά εκείνη του πρώην δικτάτορα. Αλλά να που εμφανίζεται ξαφνικά το φάντασμα του τελευταίου, συντροφιά με τα φαντάσματα των Μπρέζνιεφ, Ούλμπριχτ και Τορέζ. Κατεβαίνουν από τις μακάβριες λιμουζίνες τους και παίρνουν το μονοπάτι προς την κρυψώνα όπου βρίσκονται σφραγισμένα τα μυστικά αρχεία του κράτους, κάτω από το τυφλό βλέμμα του Οιδίποδα που, στηριγμένος στο μπαστούνι του, τους ακολουθεί κατά πόδας. Τότε, «ο ζωγράφος, άγνωστο γιατί, ένιωθε την επιθυμία να κλάψει».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]