Είναι περίεργος ο τρόπος, που το ανθρώπινο πνεύμα αναζητά την αλήθεια. Ενώ δηλαδή εκείνη αφ` εαυτής ηρεμεί, η σκέψη μας προχωρεί δυσκίνητη και με μαιανδρικές περιπλανήσεις για την κατάκτησή της. και τις περισσότερες φορές, αφού ισχυρισθούμε ότι την βρήκαμε, έπεται συνέχεια ένας σκεπτικισμός γύρω από το `αληθινό μας αποτέλεσμα`, ο οποίος σύντομα διαταράσσει την ευστάθεια και ενάργεια που περιβάλλαμε αρχικά αυτό το αποτέλεσμα. Η στάση αυτή της αναζήτησης, αφ` ενός οφείλεται στο μόνιμο και εκ γενετής ιδίωμα του ανθρωπίνου πνεύματος, ν` αρχίζει να αμφιβάλλει, αφού πια γνωρίσει και αφ` ετέρου στον αγνωστικισμό και την απροσδιοριστία του `πράγματος καθ` εαυτό` που εμφανίζεται όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην σπουδή μας εξωτερικά όντα. Στα Μαθηματικά όμως η έρευνα, ανεξάρτητα από τη δυσκολία της, ευκολύνεται από γνωσιοθεωρητικής πλευράς, επειδή έχει να κάνει με εσωτερικά όντα, οπότε η Νόηση έχει άλλη επίδραση στην κατάκτηση της αλήθειας τους. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]