`Η παλλαϊκότητα της δεκεμβριανής αντίστασης είναι κάτι που κανένας τίμιος άνθρωπος δεν μπορεί να αμφισβητήσει`. `Οι δεσμοί του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ με το λαό είχαν σφυρηλατηθεί στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα και στις 50 μέρες που ακολούθησαν την απελευθέρωση. Το Δεκέμβρη λαός και στρατός δέθηκαν σε μια αδιάρρηκτη ενότητα. Ο Σκόμπι και ο χαφιές αντιμετώπιζαν παντού και πάντα ολόκληρο το λαό έτοιμο και αποφασιστικό. Γι` αυτό και το μεγαλύτερο μέρος της πολεμικής μηχανής των Εγγλέζων στράφηκε ενάντια στους μαχητές της πρώτης γραμμής αλλά και ενάντια στον άοπλο λαό των λαϊκών συνοικιών. Εκεί βρίσκονταν οι ανεξάντλητες εφεδρείες, οι εμψυχωτές, οι νοσοκόμοι, οι τροφοδότες του ΕΛΑΣ. Κι εκεί γύρισαν τις μπούκες τους τα πυροβόλα της ξηράς και των πολεμικών, εκεί έσπειραν το θάνατο τα ρουκετοβόλα της ΡΑΦ. Ο λαός έπρεπε να εξοντωθεί! ΓΙΑΤΙ Ο ΛΑΟΣ ΣΥΣΣΩΜΟΣ ΕΣΤΕΚΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑ`. Επειδή λοιπόν στο συγκεκριμένο ερώτημα, αν δηλαδή η Αριστερά χρειάζεται να υπερασπίζεται τις κομμουνιστικές κληρονομιές, εμείς απαντάμε απερίφραστα καταφατικά, γι` αυτό και προχωρήσαμε στην παρούσα έκδοση. Ο τόμος αυτός περιλαμβάνει δύο κείμενα που γράφτηκαν λίγο μετά τη μάχη της Αθήνας το Δεκέμβρη του 1944 και προσπαθούν να αντιπαραβάλουν την αλήθεια, την εμπειρία και τα βιώματα, με τους μύθους και τα ψέμματα που διέδιδαν οι συνεργάτες των Γερμανών και των Βρετανών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]