Εψές πήγα στο χορό των νερών, δώθε από τις μιμόζες. Ήταν ολοζώντανος: ανθεστηριακός, ορφικός, βασσαρικός, πυρρίχιος, ταυρικός, αδωνιαστικός. Εψές τα νερά της γης χόρεψαν μπροστά μου ντυμένα με όλα τα χρώματα της Ίριδας. Χόρεψαν στη μέση της απέραντης πολιτείας, κάτω από το φεγγάρι, που είχε στο λαιμό του ένα θλιμμένο στεφάνι από πυρετούς. Ήταν θαυματικά. Δε χόρεψαν βουβά. Χόρεψαν με μουσική ανήκουστη, αργή, γοργή, μεσοτονική. Χόρεψαν πρώτα την Άνοιξη, ύστερα την Αγάπη, ύστερα τη Θύελλα, έπειτα τον Πόλεμο, κατόπιν το Θάνατο και τελευταία την Ανάσταση. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]