Αυτή η αφήγηση για τον έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας και τους ανθρώπους του, συνδέεται με οικολογικά, τεχνολογικά και υπαρξιακά ζητήματα. Απευθύνεται σε όσους έχουν έστω και μια μικρή σχέση με το αεροπλάνο και τις πτήσεις, όμως ενδιαφέρει και αυτούς που είναι «εντός των τειχών». . . Η δουλειά του ελεγκτή σε κάποιες μεγάλες «εφόδους» της κυκλοφορίας, σε περιστάσεις συγκοινωνιακών αιχμών και επιπλοκών, είχε κάτι το φαντασιακό και μυθιστορηματικό. Κάτι που μπορούσε να αγχώνει, να πνίγει και ταυτόχρονα να συναρπάζει, να κάνει τα γόνατα να καταρρέουν αλλά τη ψυχή να παραδίδεται σε ένα ραλιτζίδικο ξέδωμα. Κάτι που, λαμβανομένης υπόψη της κυριαρχίας των ποδοσφαιρικών εικόνων και παρομοιώσεων στο μεγάλο «παιχνίδι» της ζωής, σε έκανε να φαντασιώνεις τον έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας σαν «διαφύλαξη του απαραβίαστου» των δικών σου γκολ ποστ. Ο ουρανός ήταν ανέκαθεν μεγάλος, όχι όμως τόσο ώστε να εξαλείφει τη πιθανότητα της σύγκρουσης δύο κινούμενων σωμάτων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]