Αγγίζεις το χαρτί. Σκέφτεσαι αν αξίζει να σταθείς σε τούτη τη σελίδα ή να πας παρακάτω.
Έι, πρίγκιπα! Δεν διαβάζονται τα βιβλία από το τέλος.
Φοβάσαι; Τι;
Κοίταξε με. μη σκύβεις τα βλέφαρα, εδώ είμαι, ψηλά, και σου φωνάζω: Με θυμάσαι;
Εγώ σε θυμάμαι από τόοοοτε... Τότε που εγώ κι εσύ και άλλοι εκλεκτοί κάναμε βόλτες πάνω από τούτο τον πλανήτη. Τότε που οι άνθρωποι δεν ήταν άνω θρώσκωντες. Και για να τους κάνουμε σαν κι εμάς, έπρεπε εμείς να γίνουμε σαν κι αυτούς. Και φορέσαμε σώμα... Σιγά-σιγά. οι μνήμες χάνονταν. Δεν γινόταν αλλιώς. Τώρα πια δεν ήμασταν ολόκληροι. Κάθε φορά, στην κάθε μας ενσάρκωση, ψάχναμε απεγνωσμένα το άλλο μας μισό. Και ξεχνάγαμε τον σκοπό μας.
Καλό μας ταξίδι, πρίγκιπα...

Ένα ταξίδι ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς, θρησκείες, συμφέροντα· ένα χαμένο χειρόγραφο, η πυξίδα για τον σκοπό της τελευταίας ενσάρκωσης, θα είναι όμως και ο σκοπός για την τελευταία περιπέτεια της ανθρωπότητας; Οι πυραμίδες των Αιγυπτίων, των Αζτέκων και των Ελλήνων κρύβουν πολλά. Και τα μονοθεϊστικά ιερατεία ακόμη περισσότερα. Αλλά οι εξόριστοι θεοί μετρούν αλλιώς τον χρόνο.
Και... απλώς περιμένουν.
Η Ταϋγέτη και ο Ιάσων χαμογελούν στους θεούς τους και τρέχουν στον χρόνο, ψάχνοντας την ολοκλήρωση τους. Ο έρωτας τους ακολουθεί. Όπως και ο θάνατος.