`Οι φιλόλογοι τείνουν να αρχίζουν να ασχολούνται με το αντικείμενό τους στην κατάσταση που το βρήκαν και να κολυμπούν αυτάρεσκα ακολουθώντας τη φορά του ρεύματος`. Στην πραγματικότητα, ο λόγος αυτός ειπώθηκε από τον Geoffrey Warnock για τους φιλόσοφους - αλλά μπορεί θαυμάσια να μεταφερθεί εξίσου και στους φιλολόγους. Εξηγεί επίσης γιατί είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς με κάποιαν ασφάλεια τις σύγχρονες συζητήσεις για τα αρχαία (και τους αρχαίους), για τη θέση τους στην έρευνα και την εκπαίδευση, χωρίς να έχει στη διάθεσή του ένα ιστορικό πλαίσιο για την ιστορική εξέλιξη και διαμόρφωση της παμπάλαιας αυτής disciplina σε επιστήμη με αυστηρές αρχές και συνέπεια. Τη διαδικασία αυτή, στην οποία καθοριστική υπήρξε η συμβολή του ιστορισμού, του μεγάλου πνευματικού κινήματος του 19ου αιώνα, την επισκοπεί η προκείμενη `Ιστορία της Κλασικής Φιλολογίας` του Wilamowitz, πρωτοδημοσιευμένη το 1921, ένα έργο αυτογνωσίας απαραίτητο σε κάθε φιλόλογο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]