Έχω να σε δω δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Όταν από τα μάτια σου κίνησαν τα Πουλιά, άνοιξαν στο νου μου μονοπάτια. Δεν ξέρω πόσοι σε θυμούνται. Και γιατί άλλωστε; Εσύ ό,τι έκανες ήταν επειδή το αγαπούσες. Ό,τι καταπιάστηκες φωτίστηκε, βάθυνε, έμαθε να σκέφτεται, διδάχτηκε να αγαπάει το καινούριο και το αυτοφυές, και χωρίς κόμπλεξ να γίνεται δρόμος για τους επόμενους. Εκείνες οι δυσκίνητες μέρες του Μαρτίου του 1988 ήταν το βάφτισμά μου στο βασίλειο της απώλειας. Προηγουμένως όμως μου είχες διδάξει την ανοιχτή καρδιά ακόμα και μέσα σε μια κλειστή ζωή. Πώς σε θυμήθηκα; Μα δε σ` έχω λησμονήσει. Κι εδώ ακόμα που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή, στα στούντιο της αγαπημένης σου ΕΡΤ, είναι που εσύ μου έδειξες το δρόμο και τον τρόπο. Καλησπέρα, Λιλάντα.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]