Η αρχαία ελληνική Λυρική ποίηση συνδέεται με τη μεγάλη ανάπτυξη της Ελλάδας από τον 7ο έως τον 5ο π.Χ. αιώνα. Είναι ποίηση προσωπική και επώνυμη που τραγουδιέται με τη συνοδεία λύρας και αποδίδει τα βιώματα, τα συναισθήματα, τα πάθη και τους φιλοσοφικούς στοχασμούς των δημιουργών της. Είναι όμως και μια ποίηση που στρέφεται κατά των τυραννικών καθεστώτων και υμνεί την ελευθερία. Ο πολίτης θέλει πλέον να εκφράζεται ελεύθερα και ο ποιητής γίνεται ο σύμβουλος ή ο επικριτής των πολιτικών, ο εκφραστής των λαϊκών πόθων, ο υμνητής των θεών, ο καλλιτέχνης που θα αποδώσει με το στίχο την εικόνα του ολοκληρωμένου άνθρωπο`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]