Ίσως σε κανένα άλλο έργο του Γιασουνάρι Καβαμπάτα, βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1968, δεν είναι τόσο φανερή η ποιοτικότητά του, η λεπτότητα, η εκλεπτισμένη ευαισθησία και η γιαπωνέζικη σκληρότητα όσο σ` αυτές τις πέντε ιστορίες που περιλαμβάνει η `Χορεύτρια του Ίζου`.
Μήπως πρόκειται για την τρυφερή αταξία της ψυχής για την οποία μιλάει ο συγγραφέας; Κάθε μια από αυτές τις νουβέλες μοιάζει να τον σκεπάζει με μια μαρτυρική σκιά που είναι σαν το κρυμμένο πρόσωπο του πεπρωμένου.
Το να αναζητάς και πάλι την ευτυχία, είναι τόσο μάταιο και τόσο ανέλπιδο όσο και το ξημέρωμα μιας νεαρής χορεύτριας, ενός βασιλίσκου ή της αντανάκλασης της σελήνης πάνω στο νερό.
Πρόκειται για κείμενα μελαγχολικά γεμάτα διαύγεια, όσο και σεμνά χωρίς αμφιβολία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]