ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΟΥ ΜΙΔΑ
Αρμαθιάζει σκυφτός τις μισητές πλάκες...
Ο χρυσός αρραγής και άπεφθος,
η καρδιά του θρύμματα,
η συνείδηση ελώδης...
Περιαδράχνει την βαριά,
σφυροκοπά εις μάτην τα κίτρινα στήθη, αναζητώντας την καλλίμορφη κόρη
στους μαιάνδρους των αναμνήσεων.
- Αγαπημένη μην με κακίζεις,
δεν ξαστόχησα...
Δύστηνος μοίρα,
καδμεία η νίκη μου...
Περιτειχισμένη ειρκτή μου
το μεγαλειώδες βασίλειο...
Ισόβιος, περιαυγής άρχοντας του πλούτου;
Όχι, μετανοώ...
Ερέτης σε κεχριμπαρένιους πάγους
κατάντησα...
- Γονυκλινής,
απαντοχή από τον εναγή λοιμό ποθώ...
Λήσταρχοι,
ποθεινοί είστε επισκέπτες στην πύλη μου,
απολακτίζω τους χρυσούς σταλακτίτες,
ανεκτίμητα για εσάς λάφυρα... [...]
