Η συνηθισμένη εικόνα που έχει κανείς για τη Σπάρτη είναι αυτή της πόλης-στρατοπέδου, όπου σε μια ατμόσφαιρα λιτότητας και ισότητας οι -όχι ιδιαίτερα έξυπνοι- Σπαρτιάτες εξασκούνταν καθημερινά στην τέχνη του πολέμου. Η πραγματικότητα ήταν πιο περίπλοκη. Η στρατιωτική προπαρασκευή αναμφίβολα αποτελούσε τον κεντρικό στόχο του σπαρτιατικού κράτους, αλλά την ίδια στιγμή οι οικονομικές διαφορές δεν απουσίαζαν από τη Σπάρτη, η λιτότητα δεν ήταν τόσο αυστηρή και διατηρήθηκε για σχετικά περιορισμένο χρονικό διάστημα, ενώ η θέση των γυναικών στη σπαρτιατική κοινωνία ήταν ιδιαίτερα προωθημένη. Επιπλέον η Σπάρτη έχει να επιδείξει αξιοζήλευτες επιτυχίες στη διεθνή πολιτική. Επί σειρά αιώνων ήταν σχεδόν αδιάκοπα το ισχυρότερο κράτος στον ελλαδικό χώρο, ενώ ακόμη και κατά την περίοδο της παρακμής της κατόρθωσε όχι μόνο να διατηρήσει την ανεξαρτησία της αλλά και για ένα σύντομο διάστημα να ανακτήσει την πρωτοκαθεδρία στην Πελοπόννησο. Ακόμη σημαντικότερο, όλα αυτά συνέβαιναν παρά το ότι ο πληθυσμός των πολιτών της Σπάρτης μειωνόταν δραματικά και αντίπαλες προς τη Σπάρτη δυνάμεις αναδύονταν συνεχώς. Η παροιμιώδης γενναιότητα των Σπαρτιατών δεν αποτελεί επαρκή εξήγηση για τις επιτυχίες αυτές. Τα αίτιά τους θα πρέπει να αναζητηθούν στην υψηλή στρατηγική του σπαρτιατικού κράτους.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]