Υπάρχει ένα κενό οχτώ μηνών στην ιστορία της ζωής του Ντονασιέν Αλφόνς Φρανσουά, Μαρκησίου ντε Σαντ. Στις 8 Μαρτίου 1794 ο εν λόγω μαρκήσιος, ηλικίας πάνω από 50 ετών, σάπιζε σ` ένα μπουντρούμι της Επανάστασης, όταν ξαφνικά τον μετέφεραν στο Πικπίς, πολυέξοδο ίδρυμα ανάμεσα στη φυλακή και το μπουντουάρ. Ποιος προστάτευε τον Σαντ; Έπρεπε να σωθεί αυτό το `πλάσμα που τίποτα δεν στάθηκε ικανό να το καταβάλει`, παρά το ότι τα πάντα το καταδίκαζαν στα μάτια της Συμβατικής Συνέλευσης; Ποιος λοιπόν πλήρωνε γι` αυτόν; Και, κυρίως, ποιες απολαύσεις εξασφάλιζε η διαμονή στο Πικπίς; Ενώ η Τρομοκρατία αιματοκυλούσε τη Γαλλία και η `λεπίδα του έθνους` έκοβε κεφάλια καθημερινά, μες στη μυρωδιά του αίματος, ο Σαντ γλεντούσε στο Πικπίς: χαρτοπαίγνιο, καλή παρέα, ωραίες γυναίκες, υπέροχος κήπος, γρίφοι αινίγματα, ταμπλό βιβάν και, τέλος, το θεατρικό έργο του ανένδοτου ελευθεριάζοντα. Ακόμα λίγη ηδονή πριν τον θάνατο. . . Ο Σερζ Μπραμλί επινοεί τα γεγονότα χωρίς ν` απομακρύνεται από τη βίαιη πραγματικότητα της ζωής του Σαντ. Οικοδομεί το έργο του σαν μια αστυνομική έρευνα, ένα λόγιο παζλ, ένα ταξίδι μέσα από τα γραπτά ντοκουμέντα της εποχής, τα κορίτσια του δρόμου και τους διεφθαρμένους βουλευτές, ή τα καπρίτσια της φαντασίας του. Πρόκειται για ένα ιστορικό παραμύθι, ένα ερωτικό αίνιγμα, την αιματοβαμμένη ιστορία της Τρομοκρατίας στο μπουντουάρ, όπου σχεδόν ακούμε τον Σαντ να αναφωνεί θριαμβευτικά: `Απολαμβάνω τα πάντα και τίποτα δεν με τυφλώνει`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]