Η Τουρκία, είναι γεγονός, ότι διέρχεται πολλαπλή κρίση. Κρίση ταυτότητας πρώτα απ` όλα, η υπέρβαση της οποίας προϋποθέτει αναθεώρηση του πνέοντος τα λοίσθια κεμαλισμού και των ειδώλων που σώρευσε ένας άξεστος και επιθετικός εθνικισμός - υβρίδιο της οσμανικής αλαζονείας και της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Κρίση αξιών, δεδομένου ότι το αδιέξοδο του επιφανειακού κοινωνικού εκσυγχρονισμού οδηγεί στο απόλυτο και αμείλικτο δίλημμα: ουσιαστικός εξευρωπαϊσμός ή κατευθυνόμενος (μέχρι που και έως πότε) ισλαμικός αναχρονισμός. Η πορεία του ατατουρκικού κράτους, που για πολλές δεκαετίες στήριξε ένα σαφή προσανατολισμό στην κρατική οργάνωση και μία, από το 1945, ακόμα πιο σαφή δυτική στρατηγική στην πολιτική ασφάλειας και την εξωτερική πολιτική, δεν είναι πλέον σταθερή. Το πολιτικό σύστημα δείχνει να αμφιταλαντεύεται μεταξύ Ισλάμ και Ευρώπης, θέτοντας έτσι σε αμφισβήτηση τις βασικές στρατηγικές επιλογές του Μουσταφά Κεμάλ και των επιγόνων του. Η χώρα, με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τον Ισλαμιστή πρωθυπουργό Νετζμετίν Ερμπακάν τον Ιούνιο του 1996, εισήλθε σε μια περίοδο κρίσης με απρόβλεπτο το τέλος και τη χρονική της διάρκεια.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]