Η διδασκαλία του Ανσέλμου για τη σωτηρία του ανθρώπου χαρακτηρίζεται τόσο για τη λογοκρατική μεθοδολογία της όσο και για το δικαιϊκό πνεύμα, πού τη διέπει. Θα μπορούσαμε, μάλιστα, να υποστηρίξουμε, ότι στο δικαιϊκό αυτό πνεύμα οφείλεται και η στατική θεώρησή του για τη σωτηρία, η οποία, παράλληλα, πιστοποιεί και την έλλειψη της χαρισματικής εμπειρίας του ακτίστου. Αντίστοιχα ο Λούθηρος διαμόρφωσε και εισηγήθηκε μια νέα διαδικασία για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η διδασκαλία αυτή, ενώ είναι κατά βάθος διαμετρικά αντίθετη προς την ανάλογη Ρωμαιοκαθολική διδασκαλία, δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί με τη σωτηριολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Λούθηρος, παρά τις αδιαμφισβήτητες θεολογικές εξόδους του από το δικαιϊκό πλαίσιο της εποχής του, κατά την ανάπτυξη ορισμένων πτυχών της σωτηριολογίας του, φαίνεται να παραμένει σημαντικά εξαρτημένος από τη Σχολαστική θεολογική σκέψη. Και στο σημείο αυτό, ακριβώς, έχουμε τη γνώμη, ότι βρίσκεται η τραγικότητα της σωτηριολογίας του.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]