Αρχίζεις από εδώ. Επάνω αριστερή γωνία της σελίδας για να κατέβεις αργά ή γρήγορα, στην τελευταία γραμμή κι ύστερα να σκαρφαλώσεις στην επόμενη, γεμίζοντας το λευκό με μαύρες ζωγραφιές. Έτσι, για να διατηρηθεί ένα από τα προνόμιά τους, το διφορούμενο. Για να αμφιρρέπουν. Να `χουν την άνεση να κοιταχτούν στη θαμπή γυαλάδα της προηγούμενης ή της επόμενης. να βρουν το μέτρο τους. Να `χεις εσύ που τις διαβάζεις τον στοιχειώδη χρόνο να τις δεις, να τις προσέξεις όπως τους πρέπει. Όμως και να αυτοσχεδιάσεις τοποθετώντας στα κενά ίχνη "αυθαιρεσίας". Σ` ένα είδος ώσμωσης γιατί είναι πόροι ζωντανού οργανισμού. Και η αναπνοή απαραίτητη. Η αφή να λειτουργεί μέσα από την όραση. Να μεταφράζονται οι αισθήσεις. Η μία στη γλώσσα της άλλης για ερωτηματικά χωράνε στα σημεία στίξης. Αν πάλι θέλω ν` αμφισβητήσω τη δύναμη μιας λέξης την κατευθύνω με τα εισαγωγικά. Ο χρόνος αποκτά μορφή και σε λυτρώνει από το χάος. Δεν είναι οι σκέψεις, δεν είναι η "επικοινωνία", δεν είναι η γλώσσα τίποτα απ` όλα αυτά. Προφάσεις. Ο νους ζητά να βρει τις απαντήσεις του, να μάθει βάζοντας μια "τάξη". Συχνά χωρίς περιορισμούς κι αυθαιρετώντας. [...]