Η Ευανθία Καΐρη και η Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου γεννήθηκαν στην αυγή του 19ου αιώνα, η μία στην Άνδρο, η δεύτερη στη Ζάκυνθο. Υπήρξαν δυο σπουδαίες γυναίκες. Η μεγαλύτερη ατυχία τους ήταν ότι γεννήθηκαν σε λάθος χρόνο και λάθος τόπο. Η μεγαλύτερη ευτυχία τους θα μπορούσε να είναι η γνωριμία και η συνακόλουθη θερμή τους φιλία.
Την ευτυχία αυτή, που δεν αξιώθηκαν, θέλησε να τους προσφέρει τούτο το βιβλίο, με τη μορφή μιας μεταξύ τους αλληλογραφίας, έστω και υποθετικής.
Από τις φανταστικές σελίδες της περνούν πρόσωπα υπαρκτά και ζωντανεύουν πραγματικά περιστατικά, αποκαλύπτοντας αναπάντεχες, λησμονημένες ή και άγνωστες πτυχές της ελληνικής ιστορίας, κοινωνίας και πολιτικής -καθώς και της μικροϊστορίας των τριών νησιών, Άνδρου, Ζακύνθου και Σύρου, όπου εκτυλίσσεται η αλληλογραφία-, στους ταραγμένους χρόνους πριν, κατά και μετά την Επανάσταση του 1821.
Πάνω απ’ όλα, μέσα από αυτές τις επιστολές περνούν οι ίδιες, η Ευανθία Καΐρη και η Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου: όσα διαμείβονται μεταξύ τους, φανταστικά ως γραπτή διατύπωση, είναι αληθινά ως περιεχόμενο, καθώς για την πορεία του βίου και της ψυχής τους φρόντισαν οι ίδιες να μας πληροφορήσουν, μέσα από τα γενναιόδωρα γραπτά τους κατάλοιπα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]