Μόνο μια ιδιοφυΐα σαν τον Ουάιλντ θα μπορούσε να γράψει αυτές τις «παραδοξολογίες» και να διατυπώσει αυτούς τους υπέροχους και έξω από κάθε σύμβαση στοχασμούς.
Και μόνον αυτός, ως αυθεντικός ελληνολάτρης, θρεμμένος με τα νάματα των αρχαίων Ελλήνων κλασικών, θα μπορούσε ως σύγχρονος αλεξανδρινός ποιητής να καταφεύγει -πάντα- στα φάρμακα της τέχνης που ξέρουν να γιατρεύουν τις πληγές, αφού «η Τέχνη ποτέ δεν μας πληγώνει».
Ορκισμένος αντικομφορμιστής, αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ασχήμια της ζωής, με την άθλια πραγματικότητα που ζούμε, γι` αυτό και στέκεται ανελέητα κριτικός απέναντι στην κυρίαρχη συμβατικότητα, τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό.
Σπίθες αυτής της μεγαλοφυΐας περικλείνει και αυτός ο τόμος. Με εκπληκτική άνεση ο Ουάιλντ διασχίζει τους κόσμους του Πλάτωνα, των σοφιστών, του Σαίξπηρ ή του Μπωντλαίρ για να καταλήξει στο ουσιαστικό συμπέρασμα ότι στην τέχνη δεν υπάρχει παγκόσμια αλήθεια.
Αυτό το αστραφτερό ιρλανδέζικο πνεύμα θέλησε να φιμώσει ο βρετανικός βικτοριανός φιλισταϊσμός, και τα κατάφερε εξοντώνοντάς τον.
Η νίκη του όμως ήταν προσωρινή. Γιατί όπως σημειώνει ένας άλλος σημαντικός, δικός μας αυτός, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης:«Σήμερα τα μαύρα νέφη σκόρπισαν, η φοβερή ανθρώπινη βλακεία, που, για μια στιγμή, σχεδόν θριάμβευσε, γύρω στην υπόθεσιν αυτή, έχει για πάντα κατανικηθεί κι η φυσιογνωμία του Ουάιλντ, σαν τον ήλιο, τον κρυμμένο μες στα σύννεφα, καταυγάζει πάλι το στερέωμα, με τη χρυσή και σταθερή του λάμψη, και το όνομα του θα συνδέεται για πάντα με κάθε έννοιαν ωραίου κι υψηλού».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]