Τα χρόνια της αλητείας δεν είναι παντοτινά, κάποια στιγμή τελειώνουν. Ο νεαρός Ορχάν παντρεύεται αλλά δεν `νοικοκυρεύεται`. Παραμένει ατίθασο πνεύμα και αντιρρησίας στα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Εργάζεται ως γραμματέας σε λογιστήριο. Ο μισθός του, μισθός πείνας. Κάποια στιγμή του προτείνουν μια γερή «αρπαχτή». Η άρνησή του τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Συκοφαντείται ως υπαίτιος κλοπής και στη συνέχεια χάνει τη δουλειά του. Άνεργος, οργισμένος με όλους και με όλα, ακόμα και με τη γυναίκα του, τσακισμένος από το βάρος της φήμης του πατέρα του αλλά και από τις δυσκολίες της ζωής, περιπλανιέται στους δρόμους με το μυαλό του να παίρνει ανάποδες στροφές και να κολλάει στο ίδιο πάντα ερώτημα: Πόσο επιτρέπεται σε ένα «μικρό» άνθρωπο να κρατήσει ψηλά το κεφάλι σε πείσμα των καιρών; Το δεύτερο, αυτόνομο, μέρος από το «Μυθιστόρημα του μικρού ανθρώπου», το δημοφιλέστερο σε όλο τον κόσμο έργο του κλασικού Τούρκου συγγραφέα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]