Η φυσιογνωμία μιας πόλης, όπως και ο χαρακτήρας της, στηρίζονται σε όλα εκείνα τα ξεχωριστά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία τη διαφοροποιούν από τις άλλες πόλεις, προβάλλοντας την ιδιαιτερότητα της ταυτότητάς της. Σήμερα όμως, γεννιούνται πολλά ερωτήματα. Πώς διαμορφώνεται και πως εκφράζεται μέσα από την επικρατούσα τάση της παγκοσμιοποίησης, αλλά και από την υπάρχουσα και συνεχώς εδραιούμενη Ευρωπαϊκή Ενοποίηση αυτή η φυσιογνωμία; Πώς μία σημερινή ελληνική πόλη μπορεί να ξανααποκτήσει τον τίτλο της «χώρας», του τόπου, δηλαδή που αναπτύσσοντας το δικό του λόγο και μύθο διαμορφώνει μία συλλογική συνείδηση, την οποία εκφράζει προς τα έξω ως πολιτισμό; Έχει το δικαίωμα ο σημερινός κάτοικος μιας περιοχής να ονομάζεται πολίτης της πόλης όταν δε μετέχει στη συλλογική αυτή συνείδηση και στον πολιτισμό της; Τα ισοπεδωτικά φαινόμενα της παγκοσμιοποίησης έχουν επιβάλλει νέες αντιλήψεις, νέες καταστάσεις, νέους τρόπους ζωής, νέες ευκαιρίες. Η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση, σημαντικότατο ιστορικό γεγονός, διαμορφώνει συνθήκες οι οποίες από τη μία πλευρά ενισχύουν το παγκοσμιοποιητικό ρεύμα, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν προϋποθέσεις διαφύλαξης και ανάδειξης των ιδιαιτεροτήτων των τόπων και των λαών τους. Οι ελληνικές πόλεις καλούνται να ανταποκριθούν σε αυτές τις προκλήσεις, να αποφύγουν τις καταστροφικές τους συνέπειες και να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες τους για να αναδείξουν το δικό τους χαρακτήρα, την ταυτότητά τους, τη φυσιογνωμία τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]