Ο Σάρτρ είπε: "Η κόλαση είναι οι άλλοι". Στο έργο του Τριάνα αυτό που δεσπόζει είναι πως "η κόλαση είμαστε εμείς οι ίδιοι".
Τα πρόσωπα του έργου κάνουν μια δίκη για τους άλλους, τους κρίνουν, τους καταδικάζουν, θέλουν να τους καταργήσουν, στην εξέλιξη όμως της δίκης αποκαλύπτουν και τους ίδιους τους εαυτούς τους, τους κατακρίνουν και τους απορρίπτουν. Οι ερωτήσεις που βάζουν στους άλλους, τους οδηγούν να ανακρίνουν και τους εαυτούς τους.
Το έργο του Τριάνα επιτρέπει στο σκηνοθέτη να πλησιάσει πολύ βαθειά τη δουλειά του ηθοποιού. Για μένα είναι ένα θέατρο καθολικό, σε σημείο που ο ηθοποιός πρέπει να δημιουργήσει το πρόσωπο με μόνα τα μέσα που διαθέτει ο ίδιος, χωρίς να χρησιμοποιήσει εξωτερικά σκηνικά μέσα στη δράση. Θα έλεγα ακόμα πως η δουλειά του ηθοποιού δεν μπορεί να είναι μια δουλειά φιλολογική, γιατί έτσι δεν θα μπορούσαμε να παίξουμε το κείμενο που είναι ιδιαίτερα κοινό και επίτηδες διαδραματίζεται σε κοινούς τόπους. [...]