. . . Η χώρα μας δεν ήταν ποτέ πλούσια. Ζούσαν σ’ αυτήν διάφοροι λαοί που ανέκαθεν αλληλομισούνταν και ανέκαθεν ήθελαν να πολεμούν. Τις φυσικές ομορφιές της τις έχουν κι άλλοι, ενώ εμείς, στην πραγματικότητα, δεν τις έχουμε ποτέ. Στα μεσοδιαστήματα των πολέμων έλεγαν πως αγαπιούνται. Εσείς θα ζήσετε σε μια χώρα όπου ο καθένας θα πρέπει να ξέρει τίνος είναι το αίμα του: του πατέρα του, της μητέρας, του παππού, της γιαγιάς ή κάποιου τρίτου. Γι’ αυτό ο πόλεμος δεν θα σταματήσει ποτέ, σε όλους θα μένει πάντα κάποια σταγόνα ξένου αίματος. Θα εμφανιστούν άνθρωποι ειδικοί, εμπειρογνώμονες του αίματος, που θα ξέρουν αμέσως τίνος είναι αυτή η σταγόνα αίματος (. . .).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]