Ο Πέτρος διηγείται πώς, μετά από μια ευλαβική παιδική ηλικία, στα δεκαεφτά του χρόνια μυήθηκε στη διαστροφή από τη μητέρα του. Καθώς, χάρη σ` αυτήν, βυθίζεται στο όργιο και στην ακολασία, ανακαλύπτει την έκσταση της αιώνιας κατάρας, όπου αναμειγνύονται η αγωνία, η ντροπή, η απόλαυση, η αηδία και ο σεβασμός. Σεβασμός γι` αυτή τη γυναίκα, τη μητέρα του, που μπόρεσε να κόψει όλες τις γέφυρες ως την τελευταία και που, αφού άγγιξε το βάθος της αβύσσου, παραδίδει το γιο της στο θάνατο στον οποίο η ίδια παραδίδεται.
Το "Η μητέρα μου" είναι ένα από τα πιο βίαια, τα πιο σκανδαλωδώς ωραία κείμενα του Georges Bataille, που έλεγε για τον εαυτό του : "Δεν είμαι φιλόσοφος, ίσως όμως είμαι άγιος, ίσως και τρελός", γνωρίζοντας ότι ακριβώς μέσα σ` αυτή την αμφισημία εδρεύει η μόνη φιλοσοφία.
Το 2004 ο γάλλος σκηνοθέτης Κριστόφ Ονορέ αποτόλμησε το "αδύνατο": τη μεταφορά του κειμένου στην οθόνη, σε μια ταινία με πρωταγωνίστρια την Ιζαμπέλ Υπέρ.