Οι αρχές της μαγείας μέσα στον χρόνο είναι άγνωστες. Οι πρακτικές της όμως από ειδικούς -άνδρες και γυναίκες- γνωστές και διαδεδομένες στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Η ορολογία της μαγείας στα αρχαιοελληνικά κείμενα και η σημασία της κινείται ανάμεσα στην απόρριψη, την περιθωριοποίηση, την περιφρόνηση ή έστω τη, μετά βίας, αποδοχή της από τους συγγραφείς τους. Ο συγκρητισμός της μαγείας με τα μυστήρια και η στενή σχέση των μαγικών τελετουργιών με τις μυστηριακές λατρείες, κυρίως κατά την ύστερη αρχαιότητα, στον ελλαδικό χώρο, καθιερώνουν τις πρακτικές της ως "τεχνική του πείθειν" τις ανώτερες δυνάμεις, είτε για καλό (παθητική μαγεία) είτε για κακό (βλαπτική μαγεία). Ο αντικοινωνικός χαρακτήρας της μαγείας στον αρχαιοελληνικό κόσμο δεν την εμπόδιζε παρά ταύτα να διεκδικήσει αποφασιστικά ένα μέρος της λαϊκής θρησκευτικότητάς του, αφού η επίσημη θρησκεία ήταν αρνητική απέναντί της.
Στον παρόντα τόμο περιλαμβάνονται πέντε κείμενα από τους πλέον ειδικούς επιστήμονες στο πεδίο της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, και μάλιστα στο θέμα της μαγείας, οι οποίοι συμμετείχαν στον ομώνυμο κύκλο ομιλιών "Η μαγεία στην αρχαία Ελλάδα", που πραγματοποιήθηκε στο ΕΙΕ τον Μάρτιο-Απρίλιο 2008.