«Είναι εξαιρετικά σημαντικό όλοι όσοι έρχονται σε επαφή με το κακοποιημένο παιδί (συγγενείς, κοινωνικοί λειτουργοί, γιατροί, νοσηλευτές, δάσκαλοι) να γνωστοποιήσουν στο παιδί ότι δε φταίει εκείνο για την κακοποίηση που υφίσταται, αλλά τα προσωπικά προβλήματα εκείνων που το κακοποιούν. Η σιωπή του περιβάλλοντος (λόγω αμηχανίας ή αδιαφορίας ή φόβου «για μπλεξίματα») εκλαμβάνεται από το παιδί ως συμφωνία για την κακοποίηση που υφίσταται. Ακόμη και λίγες υποστηρικτικές φράσεις αλήθειας μπορεί να έχουν τη δύναμη να το προφυλάξουν από το να γίνει εγκληματίας ή παράφρων». Οι λίγες λέξεις που μπορείτε να πείτε, οι λίγες πράξεις που μπορείτε να κάνετε, ένα μόνο τηλεφώνημα μπορεί να έχουν τη δύναμη να μαλακώσουν την οδύνη ενός παιδιού, να το βοηθήσουν να δει την ελπίδα στο τέλος, να το ανακουφίσουν από τη χειρότερη τιμωρία - τη ντροπή που νιώθει για τον εαυτό του. Ίσως και να του σώσουν τη ζωή. Πρόκειται για ένα παιδί, δεν αξίζει τον κόπο;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]