[...] Το βασικό επιχείρημα στο βιβλίο αυτό είναι η ιδέα της παιδικής ηλικίας ως χαρακτηριστικής περιόδου του κύκλου της ζωής του ανθρώπου είναι μια επινόηση των νεότερων χρόνων. Η κεντρική θέση του Aries είναι ότι η παιδικότητα, ως ξεχωριστό κομμάτι ζωής εκτεινόμενο από τις άμεσα φοβικές ανάγκες βοήθειας του βρέφους και του μικρού παιδιού, `ανακαλύφθηκε` μεταξύ του 16ου και 18ου αιώνα. Ο Aries είχε εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα από την απεικόνιση παιδιών στην πρώιμη μεσαιωνική τέχνη ως μικρογραφία ενηλίκων, υποδηλώνοντας ότι σε εκείνη την περίοδο της ιστορίας οι άνθρωποι δεν είχαν επίγνωση της παιδικής ηλικίας. Σύμφωνα με το Γάλλο ιστορικό, στο μεσαιωνικό και νεώτερο κόσμο (12ος-16ος αιώνας) το παιδί δε θεωρούνταν κάτι πολύτιμο για τους γονείς του. Με βεβαιότητα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως και τότε εκτιμούσαν ότι το νεογνό και το βρέφος χρειάζονται κάποια ξεχωριστή μέριμνα και μεταχείριση εκ μέρους των σημαντικών ενηλίκων, όμως, από τη στιγμή που το νεαρό πλάσμα άρχιζε να αποκτά έστω και λίγες δεξιότητες αυτοεξυπηρέτησης, θεωρούνταν ένας ενήλικος σε μικρογραφία (homunculus). Μια τέτοια πεποίθηση καθόριζε και τον τρόπο ζωής του παιδιού. Με την εξαίρεση τον ανώτερων κοινωνικοοικονομικών τάξεων, τα παιδιά είχαν ελάχιστη ή καμία ειδική διαπαιδαγώγηση. Δεν υπήρχε καμία ιδιαίτερη προσοχή και ξεχωριστή φροντίδα για το παιδί. Η παιδική θνησιμότητα ήταν ιδιαίτερα υψηλή και οι ενήλικες συνήθιζαν να κάνουν πολλά παιδιά για να καταφέρουν να επιβιώσουν κάποια από αυτά. Ο θάνατος ενός παιδιού ήταν τόσο συνηθισμένη υπόθεση, ώστε οι ενήλικες δεν επένδυαν συναισθηματικά στη σχέση τους με το παιδί: Η παιδική ηλικία ήταν ένα επικίνδυνο στάδιο της ανάπτυξης του ανθρώπου και το νερό πλάσμα έπρεπε να βγει από αυτό όσο το δυνατόν γρηγορότερα. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]