Η `Ιδέα μιας Χριστιανικής Κοινωνίας` (1938) είναι η κορυφαία έκφραση της αναζήτησης αυτής στον πνευματικό χάρτη της Ευρώπης. Η στροφή του στον πηγαίο και σταθερό δυναμισμό της χριστιανικής πνευματικότητας για τη μορφοποίηση της εικόνας μιας ανανεωμένης ευρωπαϊκής κοινωνίας ήταν ο καρπός ενός ώριμου και κριτικού διαλογισμού με σαφείς αποστασιοποιήσεις όχι μόνο από τις συγκεκριμένες εκκλησιαστικές ή ομολογιακές εκφράσεις του Χριστιανισμού, αλλά επίσης και από τις λανθασμένες τους επιλογές στην κοινωνική πράξη. Το όραμά του για μια καινούρια και ανανεωμένη χριστιανική κοινωνία κτίσθηκε σταδιακά με τη συνεχή εμβάθυνση όχι μόνο στο πνευματικό περιεχόμενο της χριστιανικής πίστης, αλλά και στον ήδη ορατό κίνδυνο της μετάπτωσης των ευρωπαϊκών λαών σε έναν πρωτόγονο ή απολίτιστο παγανισμό.
Μια τέτοια απειλή, την οποία διέβλεπε στο Μηδενισμό, στον Κομμουνισμό, στο Ναζισμό, στην ανθρωποκεντρική κοινωνική εκκοσμίκευση, στις ακραίες συντηρητικές ή και φιλελεύθερες κομματικές εκφράσεις κ.λπ., μπορούσε να εξουδετερωθεί μόνο με την άμεση κοινωνική ανανέωση της εκκλησιαστικής ταυτότητας του Χριστιανισμού, η παρακμή της οποίας κατά το 19ο αιώνα τροφοδοτούσε ή δικαιολογούσε τις παγανιστικές εκρήξεις της ευρωπαϊκής διανόησης. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]