Περασμένα μεσάνυχτα, με το αυγουστιάτικο φεγγάρι σχεδόν ολόγιομο, 480 π.Χ. Ο μελλοθάνατος Σπαρτιάτης βασιλιάς και αρχιστράτηγος των ελληνικών δυνάμεων ξαγρυπνά. Οι επίλεκτοι του Ξέρξη έχουν κυκλώσει το στρατόπεδο των Ελλήνων. Όλοι οι σύμμαχοι έχουν αποχωρήσει. Παρέμειναν μόνο όσοι από τους Θεσπιείς, τους Τριακοσίους και τους είλωτες είχαν επιζήσει στις προηγούμενες αναμετρήσεις. «Βασιλέα! Άνδρας Έλληνας θα μας νικήσει. Το αρχικό γράμμα του ονόματός του αντιστοιχεί στο πέμπτο γράμμα του λακωνικού αλφαβήτου» είχε προφητεύσει χλωμός ο οιωνοσκόπος Μεγιστίας. Και την αυγή της εκστρατείας οι οιωνοί δεν ήταν καλοί. Το σφάγιο δεν είχε λοβό στο ήπαρ. Αλλά και παλαιότερα η Δελφίνη, φίλη στενή του Λεωνίδα, είχε προμαντεύσει: «Στο θυσιαστήριο, εκεί στις Πύλες που γειτονεύουν με τις ιερές πηγές. Σαν σφάγιο θα οδηγηθείς από την αγάπη που σε κυριεύει». (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]